Φτάνεις κάποτε στο κρίσιμο σημείο...
Εκεί που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, εκεί όπου τελειώνουν τα ψέμματα κτλ κτλ...
Είναι Παρασκευή βράδυ...Παίζουν οι gogol bordello... Έχεις καταφέρει με τα πολλά να χωθείς στο κάτω μέρος του σκηνικού παρόλο που είχες εισιτήριο για τον εξώστη... και τελικά βρίσκεσαι φάτσα με την σκηνή, σχεδόν στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου οι σεκιουριτάδες βρέχουν με νερά το κοινό για να μην λιποθυμήσει...
Η ιστορία θυμίζει μωρά στη φωτιά και αναιρέσεις... Βέβαια υπάρχουν ορισμένες διαφορές...
See for yourself...
Δηλαδή πάρε για παράδειγμα την τύπισσα που χει σκαρφαλώσει στην πλάτη του γκόμενου και ανεμίζει την μπλούζα της στο video των gogol bordello... Πόση θα τανε η life expectancy της σε περίπτωση που παίζε η Αδρεναλίνη?... όχι πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα...
Anyway... που είχαμε μείνει... ναι οπότε χοροπηδάς χαρούμενος έχοντας κατά νου να παραμένεις όρθιος γιατί αν πέσεις δεν είναι απίθανο να συνεχίσουν να χοροπηδάνε καμιά δεκαριά άτομα πάνω στο κεφάλι σου, και όλα είναι ωραία και καλά...
Βέβαια έχεις χάσει ήδη τα ακουστικά σου - πρέπει να πέσαν τότε που γκρεμοτσακίστηκε ένα βλαμμένο - και έχεις στο μυαλό σου ότι κρατάς στα χέρια σου το μπουφαν που έχει μέσα κλειδιά, κινητά, κάρτες, μέχρι και τα γυαλιά σου... το οποίο μπουφάν δεν έχει τσέπες με φερμουάρ! και στο τζιν δεν γίνεται να τα βάλεις... έχει τρύπιες τσέπες!
Οπότε ενώ χτυπιέσαι, ανά διαστήματα έχεις στο μυαλό σου να τσεκάρεις και αν υπάρχει ακόμα τίποτα στις τσέπες σου... τουλάχιστο τα κλειδιά για να χεις να μπεις μετά στο σπίτι... ή αν όχι τα κλειδιά καμιά κάρτα για να χεις να πληρώνεις κανά ξενοδοχείο μέχρι να πείσεις την σπιτονοικοκυρά να σου δώσει άλλα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)
Και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά... ότι κάτι άλλαξε... ότι εκεί που τα γράφες στα @@ σου όλα όποτε άκουγες μουσική τώρα σκέφτεσαι χίλιες δυο ιστορίες...
Τέλοσπαντων, τελικά χρησιμοποιώντας τεχνάσματατα του τύπου 'υποσχέσου να μην ξανατσεκάρεις τίποτα μέχρι να βγεις από τον χώρο της συναυλίας' καταφέρνεις να πιάσεις τον στόχο των gogol bordello: 'forget who the fuck you are'...
///////////////////////////////////////////////////////////
Τα περισσότερα από τα παραπάνω γράφτηκαν κανά δυο βδομάδες πριν λίγο μετά το live..
Τα live είναι σαν τα βιβλία... η αξία τους κρίνεται από το πόσο καιρό μετά καταφέρνουν να τριγυρνάνε στο κεφάλι σου....
Το συγκεκριμένο επιζεί ακόμα... άσε που κατάφερε να μου θυμίσει μια αίσθηση που είχε να φανεί από την δευτέρα λυκείου...
Εκεί που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, εκεί όπου τελειώνουν τα ψέμματα κτλ κτλ...
Είναι Παρασκευή βράδυ...Παίζουν οι gogol bordello... Έχεις καταφέρει με τα πολλά να χωθείς στο κάτω μέρος του σκηνικού παρόλο που είχες εισιτήριο για τον εξώστη... και τελικά βρίσκεσαι φάτσα με την σκηνή, σχεδόν στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου οι σεκιουριτάδες βρέχουν με νερά το κοινό για να μην λιποθυμήσει...
Η ιστορία θυμίζει μωρά στη φωτιά και αναιρέσεις... Βέβαια υπάρχουν ορισμένες διαφορές...
See for yourself...
Δηλαδή πάρε για παράδειγμα την τύπισσα που χει σκαρφαλώσει στην πλάτη του γκόμενου και ανεμίζει την μπλούζα της στο video των gogol bordello... Πόση θα τανε η life expectancy της σε περίπτωση που παίζε η Αδρεναλίνη?... όχι πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα...
Anyway... που είχαμε μείνει... ναι οπότε χοροπηδάς χαρούμενος έχοντας κατά νου να παραμένεις όρθιος γιατί αν πέσεις δεν είναι απίθανο να συνεχίσουν να χοροπηδάνε καμιά δεκαριά άτομα πάνω στο κεφάλι σου, και όλα είναι ωραία και καλά...
Βέβαια έχεις χάσει ήδη τα ακουστικά σου - πρέπει να πέσαν τότε που γκρεμοτσακίστηκε ένα βλαμμένο - και έχεις στο μυαλό σου ότι κρατάς στα χέρια σου το μπουφαν που έχει μέσα κλειδιά, κινητά, κάρτες, μέχρι και τα γυαλιά σου... το οποίο μπουφάν δεν έχει τσέπες με φερμουάρ! και στο τζιν δεν γίνεται να τα βάλεις... έχει τρύπιες τσέπες!
Οπότε ενώ χτυπιέσαι, ανά διαστήματα έχεις στο μυαλό σου να τσεκάρεις και αν υπάρχει ακόμα τίποτα στις τσέπες σου... τουλάχιστο τα κλειδιά για να χεις να μπεις μετά στο σπίτι... ή αν όχι τα κλειδιά καμιά κάρτα για να χεις να πληρώνεις κανά ξενοδοχείο μέχρι να πείσεις την σπιτονοικοκυρά να σου δώσει άλλα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)
Και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά... ότι κάτι άλλαξε... ότι εκεί που τα γράφες στα @@ σου όλα όποτε άκουγες μουσική τώρα σκέφτεσαι χίλιες δυο ιστορίες...
Τέλοσπαντων, τελικά χρησιμοποιώντας τεχνάσματατα του τύπου 'υποσχέσου να μην ξανατσεκάρεις τίποτα μέχρι να βγεις από τον χώρο της συναυλίας' καταφέρνεις να πιάσεις τον στόχο των gogol bordello: 'forget who the fuck you are'...
///////////////////////////////////////////////////////////
Τα περισσότερα από τα παραπάνω γράφτηκαν κανά δυο βδομάδες πριν λίγο μετά το live..
Τα live είναι σαν τα βιβλία... η αξία τους κρίνεται από το πόσο καιρό μετά καταφέρνουν να τριγυρνάνε στο κεφάλι σου....
Το συγκεκριμένο επιζεί ακόμα... άσε που κατάφερε να μου θυμίσει μια αίσθηση που είχε να φανεί από την δευτέρα λυκείου...
No comments:
Post a Comment